Sven Kramer: Goud van oud!

Op 15 februari 2018 kwam ik in Café Franc in Gangneung bij van een heroïsche avond. Ik kwam voor Sven Kramer op de Olympische Spelen. De 10 kilometer. En alles waarom ik van sport houd. Een dag later blik ik verdwaasd terug. Geen goud voor Sven. Toch had ik deze avond niet willen missen! Voor mij is de conclusie: Leef je verhaal zonder dat je altijd patent hebt op de uitkomst. Dat brengt mij op het volgende, wat mij sinds vorige week, en al langer bezighoudt.
Vorige week en eerder werd er geschreven over de extra gelden in de ouderenzorg. Het is duidelijk dat het huidige kabinet in zijn maag zit met de forse extra gelden die naar de verpleeghuiszorg zijn gegaan.
Laat ik kleur bekennen: ik ben ontzettend blij dat er na jaren extra geld is voor de ouderenzorg en ik weet zeker dat onze zorgstandaard in Nederland hoog is. Ik denk alleen niet dat het voor de langere termijn hout snijdt.
We vergrijzen, we ontgroenen, de spoedeisende eerste hulp loopt nu al vol met ouderen, we hebben het over zelfredzaamheid maar op de ‘school van ouder worden’ blijven we continue zitten met: ‘er niet mee bezig willen zijn en als het zover is, waar moet ik zijn, wie helpt mij, wie neemt regie en hoe is het financieel geregeld’? Daarnaast investeren we onze tijd en energie aan het einde van de levenslijn. Urgent, maar het gaat onze middellange uitdagingen niet oplossen. We hebben een ander verhaal te bouwen met elkaar. Voor een goede oude dag!
Mijn oude overbuurvrouw werd aangereden door een auto. In het ziekenhuis herstelde ze goed, maar eenmaal thuis kwamen ook de twijfels en gedachten. Haar oranje vouwfiets bleef in de schuur. Dat betekent ook: niet meer iedere dag een boodschap doen, niet meer op donderdag voor een visje naar de markt en niet meer naar jeu de boules. En laat je daar nou net de mensen ontmoeten die je dierbaar zijn en je vitaal houden. Je wilt helpen, de ander wil echter niet altijd geholpen worden. Zeker niet als je aan het overleven bent. Ook alle instanties kijken naar wat ze kunnen overnemen.
En zo kom je erachter dat je na verloop van tijd naar de film van je oude dag zit te kijken, maar zelf geen echt actieve rol meer hebt. En dat terwijl je nota bene een jaar daarvoor nog de regisseur was van diezelfde film. Een slechtere cliffhanger aan het slot van het leven kan bijna niet.
Voor mijn buurvrouw komt anders denken en doen te laat, maar zij is voor mij een inspiratiebron om de toekomst anders te maken. Als je om je heen kijkt zijn er genoeg voorbeelden dat het anders kan. Uit Denemarken waait het mooie gedachtegoed van ‘jezelf (weer) leren helpen’ (reablement) steeds meer over. Dat betekent bijvoorbeeld na het ziekenhuisverblijf te zorgen dat je blijft fietsen, dat je leert om eventuele alternatieven te vinden om de dagelijkse boodschap te doen, het visje op de markt te eten en wel naar de jeu de boules te gaan. Om je leven voor het ziekenhuisbezoek zo goed mogelijk te blijven leven. En daardoor midden in het leven te blijven staan.
Er zitten echter altijd meerdere kanten aan een succesverhaal en vergt ook van velen een bijdrage. Ouder worden is geen achteruitgang. Het is één van de mooie dingen van het leven. Ons mentale frame van ouder worden is toe aan vernieuwing. Daardoor ontstaat ook ruimte voor een ander belangrijk ding: voorbereiding. Aan de start van ons leven gaan we naar school om te leren, te groeien en te ontwikkelen. Als we werken zijn we hongerig om verder te komen en te leren. Maar van hoeveel opleiding danwel training genieten we om voorbereid te zijn op onze gouden oude dag?
En misschien komen we dan wel terug bij Sven. Jarenlang trainen op een gezond lichaam is één kant van de medaille. Een andere kant is de mentale voorbereiding waarmee je de wedstrijd in stapt. En beiden is nog steeds geen garantie voor goud! Maar het zorgt wel voor een helder, eerlijk en menselijk verhaal. En daar heb ik van genoten.